Beni Büyüten Şehir…

Ankara… Birçoklarının pek bir güzellik bulamadığı, çorak, soğuk, denizsiz(!) ve hareketsiz olmakla suçlanan şehir.

Bu yorumları anlıyorum, sonuçta herkes kendi penceresinden baktığını görüyor. Bir mekanı, şehri anlamlı ve değerli kılan daha çok yaşantılarınızla, paylaşımlarınızla ilgili oluyor. Bunlar olunca aranızda o mekanla, şehirle bir bağ oluşuyor ve kendinizi oraya ait hissediyorsunuz. Ve tam da bu nedenlerden dolayı Ankara benim şehrim.

1980’lerin ortalarına doğru dünyaya geldiğim bu şehirde yaşadım hayatımın olaylarını. Doğdum, büyüdüm, okullara gittim, arkadaşlar & dostlar edindim, okudum meslek sahibi oldum, işimi, eşimi hep bu şehirde buldum…

Geriye dönüp baktığımda her şey ve herkes gibi Ankara da değişti tabi. Belki anlatacağım yerler de eskisi gibi değil şimdi ama benim gözümde çocukluğumun Ankarası hiç değişmedi…

Ankara’da bildiğim ilk yer, hatta kendimi ilk bildiğim yer: Kurtuluş. Hayatımın ilk 15 yılını geçirdiğim bu semt sakinliği, mütevaziliği ve mükemmel konumu ile aklımda. Kızılay’a, Sıhhiye’ye, Cebeci’ye yürüme mesafesinde oluşu, bir tarafta Siyasal’a diğer tarafta Kolej’e komşu olması ve hatta Hacettepe’ye kadar uzanması ile Ankara’nın en merkezi semtlerinden biriydi. Böyle olunca biz de gündelik yaşantımızda her yere yürüyerek giderdik…

En çok da Kızılay’a… Gideceğimiz yere göre bazen direk olarak Ziya Gökalp Caddesi üzerinden Kolej-Kızılay güzergahını takip ederdik; bazen Karadeniz Pidecisi’nin önünden yürür Libya Caddesi’ne çıkar, Ahmetler Postanesi’nin ilerisindeki merdivenlerden Meşrutiyet’e kadar yürürdük. Çocukluğumun Kızılay’ından ilk aklıma gelenler Gima, Güvenpark, YKM ve tabi ki Yüksel Caddesi’nin sonundaki Sarelle Çeşmesi…

Bazen daha uzaklara gitmek de gerekirdi. Bunun için de farklı alternatifler sunardı Kurtuluş. Ankara’yı doğudan batıya kesen otobüs hattından tutun, Sincan – Kayaş banliyö tren hattına ve bunlara daha sonraları eklenen Ankara’nın ilk metro hattı Ankaray’a kadar farklı semtler için birçok farklı seçenek vardı. (Ziya Gökalp Caddesi’nde sadece otobüsler için ayrılmış orta şeridi, banliyö tren hattının hemen yanındaki küçük ama şirin çocuk parkını gülümseyerek hatırlıyorum bunları yazarken…)

Top oynamaya Kurtuluş apartmanlarının küçük bahçelerinde başladık, daha sonra tenha sokaklarına, son olarak da Kurtuluş Ortaokulu ve İlkokulu’na (daha sonra Tevfik İleri İlköğretim Okulu oldu) terfi ettik. Semti ortasından ikiye bölen Kıbrıs Caddesi’ni, Taşkent, Bahadırlar, Ozanlar, Samur, Cevher ve bana ismi her zaman en ilgi çekici gelen Dedeefendi Sokakları’nı zamanında avcumuzun içi gibi bilirdik. Ama Ankara’nın en büyük yeşil alanlarından biri olan Kurtuluş Parkı’nın değerini ne kadar bilebildik bilemiyorum… Şimdi düşünüyorum da burası çocuk parkları, yürüyüş ve bisiklet yolları, piknik alanları, buz pateni pisti gibi olanakları ile daha çok vakit ayırmayı kesinlikle hak ediyormuş.

İlkokul günleri bittikten sonra, Kurtuluş Meydanı’ndan başlayıp bir tarafı Kolej’e diğer tarafı Sıhhiye’ye uzanan bu parkın içinden geçerdik her gün. Sıhhiye çok katlı otoparkı, Yenişehir Pazarı, Abdi İpekçi Parkı, Sıhhiye Hitit Heykeli, Necatibey, Sezenler ve Atatürk Lisesi… Bu güzergahı aşağı yukarı her gün gidip gelirdik.

Okul çıkışı bazı günler İzmir Caddesi üzerinden Kızılay’a doğru yürürdük. Yolumuz üzerindeki Ülkealan Pasajı’na girip formalara, kramponlara baka baka dolaşmak ne büyük keyifti. Sonra Karanfil Pasajı’na uzanıp Hayri Plak’ta takip ettiğimiz veya sağdan soldan duyup merak ettiğimiz gruplara ait yeni neler var keşfe çıkmanın heyecanı… Önceleri daha çok arkadaşlarla önünde buluşmayı tercih ettiğimiz, sonra tüm kitapların & kasetlerin yerini ezberlediğimiz Dost ve İmge o zamanlardan yer etmeye başlamıştı hayatımızda. Ki büyüdüğümüzü anlamaya başladığımız zamanlar da tam da bu zamanlardı…

Derler ki soğuk ve kasvetlidir Ankara. Ama orada doğup büyüyenlerin geneli için öyle değil. Anılarıyla, yüreğiyle, geçmişiyle ve özlemle kendisine bağlı benim gibi binlerce çocuk büyüttü Ankara, hepsine selam olsun…